ابراهیم حاتمی کیا فیلمساز وابسته نیست؛ این را حدود سه دهه فیلمسازی او می‌گوید؛ از همان زمانی که «هویت» را ساخت. هویت فیلمسازی اش اما کمی بعدتر شکل گرفت. وقتی با «دیده‌بان» و «مهاجر» خود را هم به سینمای ایران تحمیل کرد و هم نشان داد که می توان همزمان فیلم جنگی مورد تایید همه جناح های سیاسی ساخت به دور از سیاست زدگی و بدون گرفتار شدن در شعار. او در همه ادوار و دولت ها ، «منتقد» بوده است؛ یک منتقد آرمانگرا، چگونه می تواند «وابسته» باشد؟! او وابسته نیست، اما فیلمسازیست که در عین نقادی مادام، به آرمان ها و ارزشهایی پایبند و «وابسته» است که از قضا، مورد تایید همه ی جریان ها ، دولت ها و حاکمیت است. «نقادی مادام»، مگر با «وابستگی» ممکن است؟! نه، انصاف نیست، نه باور چنین پاردوکس ناممکنی و نه فراموشیِ روزگارِ نه چندن دورِ این فیلمساز!